اخلاق در لغت به معني صفت نفساني يا هيأت راسخهاي است كه انسان در اثر آن حالتِ نفساني، بدون فكر، اعمال، رفتار و گفتارهايي را انجام ميدهد. اين معناي لغوي، اخلاق را به فاضله و رذيله تقسيم ميكند. گزارههاي اخلاقي از حُسن و قبح، بايد و نبايد و صفات خوب و بد اعمال و رفتار آدمي، سخن ميگويند. بنابراين اخلاق عبارت است از صورت دروني و باطني انسان. اگر اخلاق آدمي، خداپسند، خوب و داراي صفات حسنه باشد، چهره و باطن انسان زيبا و خدايي خواهد شد و اگر داراي صفات رذيله، باشد، باطن فرد، زشت و حيواني خواهد شد.(1)
همچنين به اخلاقيات خوبي كه موجب سعادت انسان مي شود فضائل اخلاقي گفته مي شود.
خداوند در درون انسان چهار قوه، نهاده است: 1) قوه عاقله 2) قوه شهوت 3) قوه غضب 4) وهم و خيال
انسان با حيوان در سه قوهي اخير مشترك است. اگر انسان بتواند با راهنمايي عقل و دين، سه قوهي اخير را مهار، كنترل و تعديل نمايد، به سعادت و تكامل ميرسد و داراي فضايل و كمالات اخلاقي و انساني ميشود. در صورت عدم كنترل و تعديل، روبه افراط و تفريط كشيده ميشود و باعث هلاكت خواهد شد. اساس صفات و فضايل اخلاقي عبارتند از: حكمت، عفّت، شجاعت و عدالت. در صورت عدم كنترل غرايز و قواي فوق، صفات رذيله زير شكل ميگيرد: جهل، بيبندوباري يا سركوبي شهوت، ترس، ظلم كردن و ظلم پذير شدن. هر كدام از اين صفات، منشأ بسياري از صفات رذيله ديگر ميشود.
در يك تقسيم ديگر اخلاق به دو شاخه تقسيم ميشود: 1) اخلاق فردي 2) اخلاق اجتماعياخلاق فردي، صفاتي است كه در رابطهي انسان با خود و خداوند مطرح ميشود: اخلاق فردي حسنه و اخلاق فردي رذيله.
اخلاق فردي حسنه: توجه به خداوند، صبر، رضا، توكل، شكر، خوف، رجا، قناعت، خضوع، خشوع، اخلاص و …
اخلاق فردي رذيله: بيتابي، غفلت، ناسپاسي، نااميدي، غرور، عجب و ريا … .
اخلاق اجتماعي: صفاتي كه در رابطهي فرد با اجتماع حاصل ميشود.
صفات پسنديدهي آن: سخاوت، وفاي به عهد، تواضع، عدالت، محبت، صداقت، راستي، گذشت و ايثار، خيرخواهي و… .
صفات ناپسند آن: حسادت، بخل، ظلم، كينه، خيانت، غضب و…
راههاي كسب فضايل فردي:
1. انسان بايد به طور جدي تصميم بگيرد كه خود را اصلاح كند.
2. رسيدن به اين باور كه ميتوان در برابر وسوسههاي نفساني و شيطاني مقاومت كرد.
3. مبارزه و رياضت (مشارطه، مراجثه، محاسبه، معاقبه)
4. با تكرار و تدين، به تدريج ميتوان روح را تربيت كرد و فضايل را كسب نمود.(2)
راههاي نهادينه كردن اخلاق و فضائل اخلاقي در فرد و جامعه:1. معرفت و آگاهي بخشي به فرد و جامعه نسبت به فضايل و رذايل و بيان آثار و نتايج آنها با توجه به آيات و روايات و سيرهي معصومين.
2. استفاده مصوب و بهينه از رسانه هاي ديداري، شنيداري و نوشتاري (راديو، تلويزيون، سمينار، تاتر، مجلات و روزنامه ها، كتب)
3. معرفي الگوهاي برتر اخلاقي و ايجاد الگوهاي رفتاري در بين اقشار مختلف جامعه.
4. عدم برخورد سليقهاي و شخصي و برخورد كريمانه و بزرگوارانهي مبلغان اخلاق در جامعه.
5. مبارزه مستقيم و غير مستقيم با مظاهر فساد، ظلم و بيعدالتي در جامعه.لاق در لغت به معني صفت نفساني يا هيأت راسخهاي است كه انسان در اثر آن حالتِ نفساني، بدون فكر، اعمال، رفتار و گفتارهايي را انجام ميدهد. اين معناي لغوي، اخلاق را به فاضله و رذيله تقسيم ميكند. گزارههاي اخلاقي از حُسن و قبح، بايد و نبايد و صفات خوب و بد اعمال و رفتار آدمي، سخن ميگويند. بنابراين اخلاق عبارت است از صورت دروني و باطني انسان. اگر اخلاق آدمي، خداپسند، خوب و داراي صفات حسنه باشد، چهره و باطن انسان زيبا و خدايي خواهد شد و اگر داراي صفات رذيله، باشد، باطن فرد، زشت و حيواني خواهد شد.(1)
همچنين به اخلاقيات خوبي كه موجب سعادت انسان مي شود فضائل اخلاقي گفته مي شود.
خداوند در درون انسان چهار قوه، نهاده است: 1) قوه عاقله 2) قوه شهوت 3) قوه غضب 4) وهم و خيال
انسان با حيوان در سه قوهي اخير مشترك است. اگر انسان بتواند با راهنمايي عقل و دين، سه قوهي اخير را مهار، كنترل و تعديل نمايد، به سعادت و تكامل ميرسد و داراي فضايل و كمالات اخلاقي و انساني ميشود. در صورت عدم كنترل و تعديل، روبه افراط و تفريط كشيده ميشود و باعث هلاكت خواهد شد. اساس صفات و فضايل اخلاقي عبارتند از: حكمت، عفّت، شجاعت و عدالت. در صورت عدم كنترل غرايز و قواي فوق، صفات رذيله زير شكل ميگيرد: جهل، بيبندوباري يا سركوبي شهوت، ترس، ظلم كردن و ظلم پذير شدن. هر كدام از اين صفات، منشأ بسياري از صفات رذيله ديگر ميشود.
در يك تقسيم ديگر اخلاق به دو شاخه تقسيم ميشود: 1) اخلاق فردي 2) اخلاق اجتماعياخلاق فردي، صفاتي است كه در رابطهي انسان با خود و خداوند مطرح ميشود: اخلاق فردي حسنه و اخلاق فردي رذيله.
اخلاق فردي حسنه: توجه به خداوند، صبر، رضا، توكل، شكر، خوف، رجا، قناعت، خضوع، خشوع، اخلاص و …
اخلاق فردي رذيله: بيتابي، غفلت، ناسپاسي، نااميدي، غرور، عجب و ريا … .
اخلاق اجتماعي: صفاتي كه در رابطهي فرد با اجتماع حاصل ميشود.
صفات پسنديدهي آن: سخاوت، وفاي به عهد، تواضع، عدالت، محبت، صداقت، راستي، گذشت و ايثار، خيرخواهي و… .
صفات ناپسند آن: حسادت، بخل، ظلم، كينه، خيانت، غضب و…
راههاي كسب فضايل فردي:
1. انسان بايد به طور جدي تصميم بگيرد كه خود را اصلاح كند.
2. رسيدن به اين باور كه ميتوان در برابر وسوسههاي نفساني و شيطاني مقاومت كرد.
3. مبارزه و رياضت (مشارطه، مراجثه، محاسبه، معاقبه)
4. با تكرار و تدين، به تدريج ميتوان روح را تربيت كرد و فضايل را كسب نمود.(2)
راههاي نهادينه كردن اخلاق و فضائل اخلاقي در فرد و جامعه:1. معرفت و آگاهي بخشي به فرد و جامعه نسبت به فضايل و رذايل و بيان آثار و نتايج آنها با توجه به آيات و روايات و سيرهي معصومين.
2. استفاده مصوب و بهينه از رسانه هاي ديداري، شنيداري و نوشتاري (راديو، تلويزيون، سمينار، تاتر، مجلات و روزنامه ها، كتب)
3. معرفي الگوهاي برتر اخلاقي و ايجاد الگوهاي رفتاري در بين اقشار مختلف جامعه.
4. عدم برخورد سليقهاي و شخصي و برخورد كريمانه و بزرگوارانهي مبلغان اخلاق در جامعه.
5. مبارزه مستقيم و غير مستقيم با مظاهر فساد، ظلم و بيعدالتي در جامعه.لاق در لغت به معني صفت نفساني يا هيأت راسخهاي است كه انسان در اثر آن حالتِ نفساني، بدون فكر، اعمال، رفتار و گفتارهايي را انجام ميدهد. اين معناي لغوي، اخلاق را به فاضله و رذيله تقسيم ميكند. گزارههاي اخلاقي از حُسن و قبح، بايد و نبايد و صفات خوب و بد اعمال و رفتار آدمي، سخن ميگويند. بنابراين اخلاق عبارت است از صورت دروني و باطني انسان. اگر اخلاق آدمي، خداپسند، خوب و داراي صفات حسنه باشد، چهره و باطن انسان زيبا و خدايي خواهد شد و اگر داراي صفات رذيله، باشد، باطن فرد، زشت و حيواني خواهد شد.(1)
همچنين به اخلاقيات خوبي كه موجب سعادت انسان مي شود فضائل اخلاقي گفته مي شود.
خداوند در درون انسان چهار قوه، نهاده است: 1) قوه عاقله 2) قوه شهوت 3) قوه غضب 4) وهم و خيال
انسان با حيوان در سه قوهي اخير مشترك است. اگر انسان بتواند با راهنمايي عقل و دين، سه قوهي اخير را مهار، كنترل و تعديل نمايد، به سعادت و تكامل ميرسد و داراي فضايل و كمالات اخلاقي و انساني ميشود. در صورت عدم كنترل و تعديل، روبه افراط و تفريط كشيده ميشود و باعث هلاكت خواهد شد. اساس صفات و فضايل اخلاقي عبارتند از: حكمت، عفّت، شجاعت و عدالت. در صورت عدم كنترل غرايز و قواي فوق، صفات رذيله زير شكل ميگيرد: جهل، بيبندوباري يا سركوبي شهوت، ترس، ظلم كردن و ظلم پذير شدن. هر كدام از اين صفات، منشأ بسياري از صفات رذيله ديگر ميشود.
در يك تقسيم ديگر اخلاق به دو شاخه تقسيم ميشود: 1) اخلاق فردي 2) اخلاق اجتماعياخلاق فردي، صفاتي است كه در رابطهي انسان با خود و خداوند مطرح ميشود: اخلاق فردي حسنه و اخلاق فردي رذيله.
اخلاق فردي حسنه: توجه به خداوند، صبر، رضا، توكل، شكر، خوف، رجا، قناعت، خضوع، خشوع، اخلاص و …
اخلاق فردي رذيله: بيتابي، غفلت، ناسپاسي، نااميدي، غرور، عجب و ريا … .
اخلاق اجتماعي: صفاتي كه در رابطهي فرد با اجتماع حاصل ميشود.
صفات پسنديدهي آن: سخاوت، وفاي به عهد، تواضع، عدالت، محبت، صداقت، راستي، گذشت و ايثار، خيرخواهي و… .
صفات ناپسند آن: حسادت، بخل، ظلم، كينه، خيانت، غضب و…
راههاي كسب فضايل فردي:
1. انسان بايد به طور جدي تصميم بگيرد كه خود را اصلاح كند.
2. رسيدن به اين باور كه ميتوان در برابر وسوسههاي نفساني و شيطاني مقاومت كرد.
3. مبارزه و رياضت (مشارطه، مراجثه، محاسبه، معاقبه)
4. با تكرار و تدين، به تدريج ميتوان روح را تربيت كرد و فضايل را كسب نمود.(2)
راههاي نهادينه كردن اخلاق و فضائل اخلاقي در فرد و جامعه:1. معرفت و آگاهي بخشي به فرد و جامعه نسبت به فضايل و رذايل و بيان آثار و نتايج آنها با توجه به آيات و روايات و سيرهي معصومين.
2. استفاده مصوب و بهينه از رسانه هاي ديداري، شنيداري و نوشتاري (راديو، تلويزيون، سمينار، تاتر، مجلات و روزنامه ها، كتب)
3. معرفي الگوهاي برتر اخلاقي و ايجاد الگوهاي رفتاري در بين اقشار مختلف جامعه.
4. عدم برخورد سليقهاي و شخصي و برخورد كريمانه و بزرگوارانهي مبلغان اخلاق در جامعه.
5. مبارزه مستقيم و غير مستقيم با مظاهر فساد، ظلم و بيعدالتي در جامعه.لاق در لغت به معني صفت نفساني يا هيأت راسخهاي است كه انسان در اثر آن حالتِ نفساني، بدون فكر، اعمال، رفتار و گفتارهايي را انجام ميدهد. اين معناي لغوي، اخلاق را به فاضله و رذيله تقسيم ميكند. گزارههاي اخلاقي از حُسن و قبح، بايد و نبايد و صفات خوب و بد اعمال و رفتار آدمي، سخن ميگويند. بنابراين اخلاق عبارت است از صورت دروني و باطني انسان. اگر اخلاق آدمي، خداپسند، خوب و داراي صفات حسنه باشد، چهره و باطن انسان زيبا و خدايي خواهد شد و اگر داراي صفات رذيله، باشد، باطن فرد، زشت و حيواني خواهد شد.(1)
همچنين به اخلاقيات خوبي كه موجب سعادت انسان مي شود فضائل اخلاقي گفته مي شود.
خداوند در درون انسان چهار قوه، نهاده است: 1) قوه عاقله 2) قوه شهوت 3) قوه غضب 4) وهم و خيال
انسان با حيوان در سه قوهي اخير مشترك است. اگر انسان بتواند با راهنمايي عقل و دين، سه قوهي اخير را مهار، كنترل و تعديل نمايد، به سعادت و تكامل ميرسد و داراي فضايل و كمالات اخلاقي و انساني ميشود. در صورت عدم كنترل و تعديل، روبه افراط و تفريط كشيده ميشود و باعث هلاكت خواهد شد. اساس صفات و فضايل اخلاقي عبارتند از: حكمت، عفّت، شجاعت و عدالت. در صورت عدم كنترل غرايز و قواي فوق، صفات رذيله زير شكل ميگيرد: جهل، بيبندوباري يا سركوبي شهوت، ترس، ظلم كردن و ظلم پذير شدن. هر كدام از اين صفات، منشأ بسياري از صفات رذيله ديگر ميشود.
در يك تقسيم ديگر اخلاق به دو شاخه تقسيم ميشود: 1) اخلاق فردي 2) اخلاق اجتماعياخلاق فردي، صفاتي است كه در رابطهي انسان با خود و خداوند مطرح ميشود: اخلاق فردي حسنه و اخلاق فردي رذيله.
اخلاق فردي حسنه: توجه به خداوند، صبر، رضا، توكل، شكر، خوف، رجا، قناعت، خضوع، خشوع، اخلاص و …
اخلاق فردي رذيله: بيتابي، غفلت، ناسپاسي، نااميدي، غرور، عجب و ريا … .
اخلاق اجتماعي: صفاتي كه در رابطهي فرد با اجتماع حاصل ميشود.
صفات پسنديدهي آن: سخاوت، وفاي به عهد، تواضع، عدالت، محبت، صداقت، راستي، گذشت و ايثار، خيرخواهي و… .
صفات ناپسند آن: حسادت، بخل، ظلم، كينه، خيانت، غضب و…
راههاي كسب فضايل فردي:
1. انسان بايد به طور جدي تصميم بگيرد كه خود را اصلاح كند.
2. رسيدن به اين باور كه ميتوان در برابر وسوسههاي نفساني و شيطاني مقاومت كرد.
3. مبارزه و رياضت (مشارطه، مراجثه، محاسبه، معاقبه)
4. با تكرار و تدين، به تدريج ميتوان روح را تربيت كرد و فضايل را كسب نمود.(2)
راههاي نهادينه كردن اخلاق و فضائل اخلاقي در فرد و جامعه:1. معرفت و آگاهي بخشي به فرد و جامعه نسبت به فضايل و رذايل و بيان آثار و نتايج آنها با توجه به آيات و روايات و سيرهي معصومين.
2. استفاده مصوب و بهينه از رسانه هاي ديداري، شنيداري و نوشتاري (راديو، تلويزيون، سمينار، تاتر، مجلات و روزنامه ها، كتب)
3. معرفي الگوهاي برتر اخلاقي و ايجاد الگوهاي رفتاري در بين اقشار مختلف جامعه.
4. عدم برخورد سليقهاي و شخصي و برخورد كريمانه و بزرگوارانهي مبلغان اخلاق در جامعه.
5. مبارزه مستقيم و غير مستقيم با مظاهر فساد، ظلم و بيعدالتي در جامعه.